toro ba tamoome doya avazet nemikonammmmmmmmmmmmmmmmmmmmm

 بـــــاورم کــــن

                          بـــــاورم کــــن

                                                بـــــاورم کــــن

                                                                       بـــــاورم کــــن

چی می شد دست تو این خونه رو روشن بکنه
خونه ای که چشم به راه بوی بودن تو بود

چی می شد خط بکشه بال و پرت تو آسمون
آسمونی که در آرزوی بودن تو بود

کاشکی کوله بار دردو از رو دوشم بر می داشتی
میون این شب تردید منو تنها نمی ذاشتی

آسمون فرصت پرواز منو ازم گرفت
گوشه قفس نشستم تا که باورم کنی

با وج آسمون فرصت پرواز منو ازم گرفت
گوشه قفس نشستم تا که باورم کنی

با وجودی که دلم می خواست از این خونه برم
همه درا رو بستم تا که باورم کنی

  بـــــاورم کــــن

                          بـــــاورم کــــن

                                                  بـــــاورم کــــن

                                                                           بـــــاورم کــــن

 

 تو حضور مبهم پنجره ها
روبروم دیوارای آجریه
خورشید روشن فردا مال تو
سهم من شبای خاکستری
توی این دلواپسی های مدام
جز ترانه های زخمی چی دارم
وقتی حتی تو برام غریبه ای
سر رو شونه های بارون می ذارم

اسم تو برای من مقدسه
تا نفس تو سینه پر پر می زنه
باورم کن که فقط باور تو
می تونه قفل قفس رو بشکنه
منم مو یه اسمونه بی دریغ
منم مو یه کوره راه نا گزیر
ای ستاره شبای مشرقی
پر پرواز من و ازم نگیر

تو زخمی تردیدی

  بی خاطره ، بی رویا

وامانده تر از دیروز

 بیهوده تر از فردا

تصویر سرابی دور

 در قحطی بارانی

سرگشته تر از طوفان

از عشق گریزانی

با چشم تو ، آئینه

بی واژه غزل می ساخت

نفرین به غروبی که

 اندوه ترا نشناخت

نفرین به سکوت تو

 نفرین به صدای من

تردید مکن ، بنشین

 یک لحظه به جای من

من ماندنیم، امّا

 تو ، فرصت پروازی

از عشق ، برای من

 یک فاجعه می سازی

بگذار خودم باشم

تکراری بی برگشت

یک عاشق تنها که

 دنبال خودش می گشت

 

من اوازه خوان لبان توام مصیبت کش گیسوان توام به دوش دلم بار دوری چقدر فدایت بگردم صبوری چقدر عزیز دلم کینه توزی مکن گناه است پروانه سوزی مکن چرا خنده ی زورکی می کنی شب و روز من را یکی می کنی دل ازرده بودن گناه است و بس پل اشتی یک نگاه است و بس