در کنار تو پریشانی و غربت را از یاد برده ام

نمیدانی چه نیازی به گم شدن دارم

به نیست شدن

دوست دارم در پیچ و خم دشت های نا پیدای تو گم شوم

در قلب صحرای خیال انگیز تو محو شوم

درد های کهنه ام را در زیر آسمان تو به فریاد سر دهم

از درونم بیرون ریزد

عقده های بی رحم گریه را که حلقومم در چنگالهایش اسیر است و به خفقانم آورده است.

اشکهای بی تابم را که عمری در پس پرده های سیاه غرور زندانی بودند

در کف دستهای خوب تو بشکنم

پرنده بودیم توی دست آسمون تا برای هم می ساختیم از پرامون آشیون من برای تو می ساختم سقفی از بالو پرم تو می زاشتی عاشقونه پرتو زیر سرم وای! اکه پرنده بودیم تو رو با خودم می بردم وقتی با تو می پریدم آسمون کم میووردم نمی زاشتم شوق پرواز تو دلامون بره از یاد تو رو با خودم می بردم جایی که نباشه صیاد