من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شرمده بودم
یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

مانده ام سر در گریبان بی تو در شبهای غمگین

بی تو باشد در شبهای من یاد دوران های دیرین

آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پ‍ژمرد

آتش عشق و محبت در خزان سینه افسرد

اکنون نشسته در نگاهم تیره های پر نور چشمت

یک دم نمی رود از یادم تصویر پر غرور چشمت

من پر از فریادهای ساکتم
یا درختی در میان یک کویر
شعری از جنس صبوری گفته ام
تا ابد در واژه های خود اسیر
کوچه کوچه شعر میگویم ولی
واژه واژه مظهر افتادگی
سر نوشت شعرهایم قصه شد
قصه های روشن دلدادگی
بعد از این تصویر تو یک خاطرست
غصه را در چشمهایم خوانده ام
قلب پر مهر و پر از عشق تو را
عذر میخواهم اگر رنجانده ام