بغلم کن ای عشق خوبم  بزار حس کنم تنت رو

از حرارتت بمیرم  بگیرم عطر تن رو

برای من آغوش گرمت  تنها جای امن دنیاست

سازه آشنای قلبت  خوش ترین آهنگه دنیاست

من رو که بغل بگیری  گم میشم تو شهر رویات

بند میاد نفس تو سینه ام  مثله مجنون پیش لیلا

به تو شفاف و برهنه ، دل سپردم بی مها با

بغلم کن تا نمیرم  بی تو توی دست سرما

بغلم کن عشق خوبم بزار آرامش بگیرم

سر بزارم روی شونه ات با نفس هات خو بگیرم

جز اون انگشتای گرمت

تن من عشقی ندیده

دست بکش رو گونه من

من رو خواب کن تا سپیده

بغلم کن...

عشق خوبم

ازم دوری نکن دلم می گیره نذار این لحظه ها رو غم بگیره

نذار این حس خوب با تو بودن توی دنیای من آسون بمیره

تو با دلتنگی من آشنایی تو که عاشق ترین عاشقایی

ازم دوری نکن منو نسوزون نمی دونی چقدر تلخه جدایی

ازم دوری نکن دوری عذابه بیا به من نگو که ناگزیری

تموم لحظه هامون مال هم بود نباید لحظه هاتو پس بگیری

تو که تو این روزا غرق غروری میگی بازم رسیده فصل دوری

میگی به ندیدن دل بریدن باید عادت کنم اما چه جوری

چرا با من دلت یکی نمیشه چرا؟ چرا این دلهره تموم نمیشه چرا

نگو تنهایی عاشق قشنگه نگو تنهام می ذاری تا همیشه 

یه لحظه هم نمی تونم باور کنم نباشی من حاضرم بمیرمو فقط تو زنده باشی وقتی که هستی ، هستی ام تمام خاک دنیاست شاهد عشق پاک ما ، اشکی کنار دریاست روزگارهم نمی تونه دیگه تو رو از من بگیره آخه اونم می دونه که نفسم به نفس تو گیره آره کار دل من و تو دیگه از عاشقی گذشته بیا با هم نذاریم رویای دریا بمیره روزگارهم نمی تونه دیگه تو رو از من بگیره آخه اونم می دونه که نفسم به نفس تو گیره آره کار دل من و تو دیگه از عاشقی گذشته بیا با هم نذاریم رویای دریا بمیره

اومدم بگم مثل بارون بهاری،پاک وزلالی؛دیدم تومثل هیچ کس نیستی.

اومدم بگم مثل خورشیدگرم وروشنی؛دیدم مثل اونم نیستی.

اومدم بگم مثل دریا وسیعی؛دیدم دریاخیلی کوچیکه،مثل اونم نبودی.

اومدم بگم مثل کوهی؛دیدم کوه استقامت ودرمقابل توکم میاره؛دیدم کوهم نیستی،بالاترازاونی.

اومدم بگم مثل آسمون آبی،آبی هستی؛دیدم آسمون آبی درمقابل توبی رنگه،مثل اونم نبودی.

تومثل هیچ کسی نیستی؛توفقط فقط مثل خودتی؛

بی نگاهِ عشق مجنون نیز لیلایی نداشت
بی مقدس مریمی دنیا مسیحایی نداشت
بی تو ای شوق غزل‌آلوده‌ی شبهای من
لحظه‌ای حتی دلم با من هم‌آوایی نداشت
آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می‌شوم
کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت!
این منم پنهانترین افسانه‌ی شبهای تو
آنکه در مهتاب باران شوقِ پیدایی نداشت
در گریز از خلوت شبهای بی‌ پایان خود
بی تو اما خوابِ چشمم هیچ لالایی نداشت