خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم
و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف ناامیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟
خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی
خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم
خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی

مانده ام سر در گریبان بی تو در شبهای غمگین

بی تو باشد در شبهای من یاد دوران های دیرین

آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پ‍ژمرد

آتش عشق و محبت در خزان سینه افسرد

اکنون نشسته در نگاهم تیره های پر نور چشمت

یک دم نمی رود از یادم تصویر پر غرور چشمت

من پر از فریادهای ساکتم
یا درختی در میان یک کویر
شعری از جنس صبوری گفته ام
تا ابد در واژه های خود اسیر
کوچه کوچه شعر میگویم ولی
واژه واژه مظهر افتادگی
سر نوشت شعرهایم قصه شد
قصه های روشن دلدادگی
بعد از این تصویر تو یک خاطرست
غصه را در چشمهایم خوانده ام
قلب پر مهر و پر از عشق تو را
عذر میخواهم اگر رنجانده ام

بگو این فصلهای سرد را باور کنم یا نه؟

بگو آیا دلم را دشت نیلوفر کنم یا نه؟

از این بیگانه ها کوچیده ام سوی نگاه تو

از آن چشم سیاهت هجرتی دیگر کنم یا نه؟

هوای چشمهایت مثل بغض آسمان ابریست

بگو پاییز چشمان تو را باور کنم یا نه؟

تمام فصل ها را خسته پا دنبال تو گشتم

بگو آیا دلم را باز عاشق تر کنم یا نه؟

چنان پیچ و خم گیسوی تو آشفته ام کرده

که حیران مانده ام با عشق پاکت سر کنم یا نه

حضورت مثل یه رویاس

که تو شبهام پیدا شد

از این دلهره میفهمم،

که راهت سمت من واشد ..

یه جوری عاشقم انگار،

تو بی همتایی از خوبی

چه حسی داری از اینکه،

میون قلبم آشوبی..؟!

لبات و گرم می بوسم

دلم بیتاب میلرزه،

تمومه حسم از عشقت

تو اون ثانیه، بی مرزه..

تا از دستات وا میشم،

همش دلشوره میگیرم

یه روز آخر تو آغوشت ،

اگه قسمت شه میمیرم..

همیشه از تو میفهمم

خدا با من چقد خوبه

از اینکه عشق تو یک عمر

داره تو سینه میکوبه