به خدا همیشه از خدا می خوا م لحظه ی جدایی مون سرنرسه تا همیشه پا به پای هم باشیم اما این کوچه به آخر نرسه نگو تا ابد باید تنها باشم آرزوهای منو ازم نگیر من می خوام با تو باشم با خود تو عشق من عشق مو دست کم نگیر این همه شادابی یه روزی حروم می شه کوچه هم تموم نشه عمرمون تموم میشه تا ابد با من باش همه ی هستی من هستی مو ازم نگیر حرف رفتن و نزن این همه شادابی یه روزی حروم می شه کوچه هم تموم نشه عمرمون تموم میشه تا ابد با من باش همه ی هستی من هستی مو ازم نگیر حرف رفتن و نزن هستی مو ازم نگیر حرف رفتن و نزن.....

دیشب تمام ِ شهر روشن بود

تو رو به روی آینه ها بودی

چشمای تو از شوق می خندید

من ،بی صدا، درگیر نابودی



دیشب هوا هر لحظه ابری بود

دنیای من پر می شد از این درد

آغوش من سهم ِ تو بود اما

دستای تو احساسمُ گم کرد

باور نکردی قلب ِ تنهامُ

وقتی به عشق ِ تو قسم خوردم

دیشب که تو آهسته می رفتی

آروم، کنار ِ عکس ِ تو مُردم

راهی شدم تا اوج ویرونی

ای کاش دستای تو با من بود

تو روبه روی آینه ها بودی

دیشب تمام ِ شهر روشن بود

در کنار تو پریشانی و غربت را از یاد برده ام

نمیدانی چه نیازی به گم شدن دارم

به نیست شدن

دوست دارم در پیچ و خم دشت های نا پیدای تو گم شوم

در قلب صحرای خیال انگیز تو محو شوم

درد های کهنه ام را در زیر آسمان تو به فریاد سر دهم

از درونم بیرون ریزد

عقده های بی رحم گریه را که حلقومم در چنگالهایش اسیر است و به خفقانم آورده است.

اشکهای بی تابم را که عمری در پس پرده های سیاه غرور زندانی بودند

در کف دستهای خوب تو بشکنم

پرنده بودیم توی دست آسمون تا برای هم می ساختیم از پرامون آشیون من برای تو می ساختم سقفی از بالو پرم تو می زاشتی عاشقونه پرتو زیر سرم وای! اکه پرنده بودیم تو رو با خودم می بردم وقتی با تو می پریدم آسمون کم میووردم نمی زاشتم شوق پرواز تو دلامون بره از یاد تو رو با خودم می بردم جایی که نباشه صیاد